...

اين فقط بعضی از نتايج يک جستجو ، فقط بر روی يک عبارت و فقط در سايت يکی از خبرگزاری های ايرانی است ...

بله .. درسته ... خيلی از اين جمله ها فقط برای توجيه يک سری اقدامهای خاص گفته می شه (از اورژانس و کارمزد ATM و موی سر فوتباليستها گرفته تا استيضاح و خطوط قرمزهای نظام) ، اما شک نکنيد که تاثير بسيار مثبت اين جمله که "کاری که در تمام دنيا انجام می شه کار خوبيه" ، در دراز مدت يک تاثير شاهکار و رويايی است ...

( ... فقط اگه اين دوستانمون بدونند "در تمام دنيا" ديگه چه خبرهايی هست .... ... .... ;-)

من الان مدتی است به طور کاملا جدی در بين سه گروه دغدغه گير کرده ام: "دغدغه مسائل ايران يا خارج ايران؟" ، "دغدغه های معطوف به زندگی يا فرای زندگی؟" و "دغدغه های خواص يا عامه؟" ... منظور از گروه بندی دغدغه ها به مسائل ايران يا خارج ايران تقريبا مشخصه ... اين مساله به خصوص بعد از مهاجرت يا يک انتخابات اينجوری خيلی جدی می شه: اصلا چرا بايد ما اينجوری مسائل ايران را تعقيب کنيم؟ چرا بايد اتفاقاتی که در يک محدوده جغرافيايی که مثلا 100 سال است که مشخصا ايران ناميده می شه انقدر برامون مهم باشه و مثلا اتفاقی که در بحرين يا افغانستان که تا چند دهه پيش جزئی از همين "ايران" بودند برامون اهميتی نداشته باشه؟ چرا نحوه برخوردمون مثلا در مورد کورش پاسارگاد و بودای باميان که هر دو شون قرنها در "ايران" بوده اند فرق داره؟ ... بله ... درسته ... ملی گرايی و اين ماجراها در همه جا و برای همه مليتها بحث مهميه اما به هر حال صورت مساله نوع "دغدغه" هنوز پا پرجاست .... (وقتی کيارستميها و مخملبافهايی را می بينی که بعد از سالها ، دغدغه های محلی شون جهانی تر می شه ، با خودت فکر می کنی آيا تو هم بايد سالها دغدغه های محلی ات را همراه داشته باشی و بعد به دغدغه های فرامحلی فکر کنی يا می تونی و بايد مستقيم به اون هدف يعنی دغدغه هايی فراتر از جايی که Just Happened to Born بودی برسی)

می رسيم به گروه بندی دوم دغدغه ها: "معطوف به زندگی يا فرای زندگی" ... ببين ... دغدغه می تونه معطوف به مسائل زندگی باشه و چيزهايی که زندگی به معنای ساده و عامه کلمه را آسانتر و جالبتر می کنه: خوب خوردن ، خوب ديدن ، خوب شنيدن ، سفر کردن ، معاشرت و اينها ... يا می تونه معطوف به "فرای زندگی" باشه ... مثلا بيا فلسفه ، فرهنگ ، دين و اين تيپ چيزها را در اون دسته جا بديم. در فرهنگی که توش بزرگ شديم ، معمولا به دغدغه های نوع دوم توصيه و از نوع اول باز داشته شده ايم. نکته جالب اينه که با وجود اين طرز ديد ، اتفاقا درصد خيلی زيادی از افراد جامعه مون بعد از مدتها داشتن دغدغه "فرا زندگی" ، به دلايل مختلفی ناگهان "زندگی" به همون معنای ساده کلمه براشون جدی شده ... در حاليکه چه از لحاظ تاريخی در فرهنگ خودمون (مثلا زندگی مولانا) و چه در فرهنگهای ديگه می بينی درصد بسيار زيادی از کسانی که به سطوح عالی اون چيزهايی که اسمش را گذاشتيم "فرای زندگی" رسيده اند ، مسيرشون عبور از "زندگی" و دغدغه های کاملا عادی اش بوده ، نه Bypass کردن کل ماجرهای زندگی ... اما واقعا دغدغه هامون بايد چه جوری ، چه موقع و به چه نسبتی معطوف به "زندگی" يا " فرای زندگی" باشه؟

گروه بندی سوم دغدغه ها "دغدغه های عوام يا خواص" است ... روشنفکران و اکثر اهل فکر ما به طور سنتی هميشه با چيزهايی که عوام به دنبالش بوده اند (فيلم روز، سريال روز، کتاب روز و غيره) مشکل دارند و هميشه (حتی شايد برای ژست) سعی می کنند خودشون را از تيپ چيزهايی که اکثريت مردم از اونها لذت می برند جدا کنند ... فعلا وارد اين بحث نمی شيم که واقعا ملاک پذيرش عامه ملاک خوبی برای خوب بودن يا بد بودن يک سری چيزهاست يا نه و مثلا اگه خيام و مولوی در فرهنگ "عامه" وارد نمی شدند و توسط "عوام" قرنها دهان به دهان منتقل نمی شدند آيا هنوز خيام و مولوی ای وجود داشت يا نه ... اما واقعا در دنيای امروز که هم می تونی روی iPod ات عجيترين موزيکها را که فقط خودت ازشون لذت می بری داشته باشی و يا اينکه از طريق تلويزيونت در جريان جديدترين موزيکها باشی (که توسط "عامه" مردم شنيده و دوست داشته می شه) کدوم را ترجيح می دی؟ ...

... خودم جوابهای کم و بيش مبهمی به اين صورت مساله "دغدغه ها" دارم ، اما فعلا فقط می تونم بگم خود انتخاب نوع دغدغه ها ، دغدغه اصلی اين روزهای منه ... ...

When we first wrote these "10 things" four years ago, we included the phrase "Google does not do horoscopes, financial advice or chat." Over time we've expanded our view of the range of services we can offer –- web search, for instance, isn't the only way for people to access or use information -– and products that then seemed unlikely are now key aspects of our portfolio. This doesn't mean we've changed our core mission; just that the farther we travel toward achieving it, the more those blurry objects on the horizon come into sharper focus (to be replaced, of course, by more blurry objects).