تجربه‌های بازگشت به ایران (۲) - اینترنت

اینترنت یکی از خط قرمزهای من برای بازگشت بود. در سفرهایی که داشتم کم و بیش از وضعیت اینترنت مطلع بودم و واقعیتی که باهاش روبرو شدم کمابیش با چیزی که انتظار داشتم یکی بود:

اگر از اینترنت ۱۰ مگابیت در ثانیه به بالا در کشور فعلی خودتون استفاده کاملی می کنید (تماشای فیلم و خدای نکرده یوتوب و ...) اینترنت موجود در ایران براتون بسیار کند خواهد بود و باید تقریبا قید استقاده از خیلی سرویسها را بزنید.

اما اگر استفاده شما بیشتر استفاده‌های صوتی/متنی/تصویری است، با اینترنت فعلی ایران مشکلی در دسترسی به هیچ نوع سایتی نخواهید داشت. (قطعا به ابزارهای کمکی وصل شدن نیاز خواهید داشت که بنا به تعاریف مختلف می تواند قانونی یا غیر قانونی تلقی شود، ولی به وفور در دسترس است)

سرعت بالاتر از ۱ مگابیت در ثانیه «پر سرعت» محسوب می‌شود. هر چند تبلیغ ۸ مگابیت را هم می‌بینید اما با توجه به قیمتها و محدودیتها فعلا روی متوسط ۲ مگابیت بر ثانیه می‌توانید حساب کنید که برای استفاده های صوتی/متنی/تصویری مناسب است.

من خودم سه نوع دسترسی به اینترنت دارم: (۱) روی موبایل اینترنت 3G نسبتا پرسرعت، اما فقط در شهرهای محدودی از ایران فعلا در دسترس است (۲) یک مودم همراه از ایرانسل با اینترنت پرسرعت که در کافی شاپها و بعضی سفرها به کار می‌آید (۳) اینترنت پرسرعت در خانه. (همانطور که گفتم پرسرعت در ایران یعنی حدود یکی دو Mbps). مواقعی بوده که مثلا دو تا از سه تای اینها خراب بوده اما در یک سال اخیر معمولا همه آنها بدون مشکل وصل بوده‌اند.

هر چند به وفور در خبرها می‌خوانید که دسترسی به فلان سایت و بهمان اپلیکیشن قطع شده، اما اصولا هر کسی که مایل به استفاده از هر سرویسی باشد به آن دسترسی خواهد داشت. قطعا اگر مشکل دسترسی (که توسط دولتها و شرکتهای مختلف داخل و خارج ایران ایجاد می شود) نبود، روند استفاده از بسیاری سرویسهای اینترنتی سرعت بیشتری می‌داشت. اما متاسفانه در جهانی ایده‌آل زندگی نمی‌کنیم.

بخشهای قبلی
تجربه‌های بازگشت به ایران (۱) - مقدمه

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
اگر خواستید به این وبلاگ در بخش «بهترین وبلاگ» در مسابقه جهانی دویچه وله رای بدهید ببینیم چی می‌شه. هر ۲۴ ساعت یکبار!